Rozdział Trzeci

Po godzinach lotu w końcu mógł stanąć pewnie na ziemi. Z niemałą ulgą docenił koniec podróży. Jednak, gdy stał teraz przy odprawie, a dwaj strażnicy sprawdzali jego wizę i paszport, bardzo chętnie wróciłby do samolotu. Jego znajomość języka arabskiego, była znikoma i gdyby jeden z mężczyzn nie znał angielskiego, nie wiedziałby, o co chodzi. Co może i by mu wyszło na zdrowie, bo aktualnie musiał tłumaczyć strażnikowi, jaka jest przyczyna jego przylotu i zapewniać tych dwóch, raczej wolno myślących ludzi, że jego paszport jest ważny ponad pół roku, więc nie złamie żadnych przepisów, gdy wyjdzie z tego przeklętego lotniska.

- Musi być ważny, na co najmniej sześć miesięcy. – dociekał Egipcjanin.

- I jest – odpowiedział zniecierpliwiony, Chris, wskazując na dokument – proszę spojrzeć na datę i już mnie puścić.

Mężczyzna spojrzał podejrzliwie na Vailanda.

- A gdzie się tak pan spieszy?

Christopher ostatkiem sił zwalczył w sobie chęć uderzenia faceta i wzruszył jedynie ramionami, zaciskając w tej samej chwili dłonie w pięści.

- Do hotelu, odpocząć. Poza tym jestem umówiony z przyjacielem.

Strażnik ostatni raz rzucił okiem na Anglika, po czym zamknął paszport i podał go Chrisowi.

- Niech będzie, proszę iść. – powiedział, wskazując głową bramkę.

Odprowadzony wzrokiem Egipcjanina, Vailand w końcu wszedł do holu. Wokół niego ludzie spieszyli się w różne strony, krzycząc i mocno gestykulując. Inni spali na podłodze, owinięci w śpiwory i koce, czekając na swój lot. Zaczął się przedzierać przez tłum, marząc, aby znaleźć się na powietrzu. Nie był w Kairze pierwszy raz, kiedyś wraz ze Scottem mieli tu zadanie, to też nie dziwił się wystrojem lotniska. Na każdym kroku można było natknąć się na palmy. Chris mijał je z obojętną miną. Bateria w jego komórce padła, a pilnie potrzebował telefonu. Na lotnisku zazwyczaj były przy nich gigantyczne kolejki, dlatego postanowił jak najszybciej dostać się do hotelu i dopiero zadzwonić z pokoju.

Po walce z przeciskającymi się ludźmi, nareszcie wyszedł na zewnątrz. Z walizką w jednej ręce, a torbą w drugiej, ruszył na parking. Wiele miejsc było zajętych przez prywatne samochody, zobaczył też parę taksówek grupowych, ale te akurat go nie interesowały. Nagle dostrzegł jedno biało-czarne auto, wciśnięte pomiędzy autobusami. Przyspieszył kroku i udało mu się tam dotrzeć przed innymi potencjalnymi klientami. Kierowca otworzył mu bagażnik, gdzie wrzucił bagaż. Następnie z westchnieniem rozsiadł się w tyle i kazał taksówkarzowi ruszać. Jazda po Kairze z Egipcjaninem za kierownicą, to jak jazda w kolejce górskiej, nigdy nie wiesz jak skręci, czy też zareaguje. Po pięciu minutach zaczął się zastanawiać, czy ten samochód miał hamulce. Jednego był jednak pewien, klakson działał bez zarzutu. Jeszcze nigdy nie słyszał tak głośnego dźwięku, używanego tak wiele razy.

Kiedy po pewnym czasie taksówkarz zatrzymał się przed hotelem, Vailand prawie wyskoczył z samochodu. Dał mężczyźnie umówione pieniądze i czekał, aż ten otworzy mu bagażnik. Kierowca siedział chwilę w środku, jakby na coś czekając, po czym wysiadł, wyciągnął bagaże i praktycznie rzucił nimi o chodnik. Następnie trzaskając drzwiami wsiadł do auta i odjechał z piskiem opon.

Chris kręcąc głową chwycił walizkę wraz z torbą i odwrócił się do budynku. Był on wielki, szaro-brązowy, a na górze wisiał niebieski napis: Ramses Hilton. Ciągnąc walizkę za sobą, przeszedł przez obrotowe drzwi i znalazł się w holu. Całość utrzymana była w beżu i brązie. Koło sześciokątnych kolumn stały donice z zielonymi roślinami o wielkich liściach. Wnętrze wydawało się eleganckie i egzotyczne zarazem. Ruszył środkiem pomieszczenia i już po chwili stał koło kontuaru, za którym była recepcjonistka. Niska, ale śliczna brunetka uśmiechnęła się na jego widok.

- Chciałbym zarezerwować pokój. – odezwał się po angielsku, modląc się w duchu, aby kobieta zrozumiała.

Na jego szczęście, dziewczyna kiwnęła głową i płynnie zaczęła mówić w jego języku.

- Ilu osobowy i na ile dni?

- Jedno i nie jestem pewien ile tutaj zabawię.

Recepcjonistka posłała mu długie spojrzenie, a jej uśmiech się poszerzył, następnie zaczęła stukać w swoim komputerze. Dalsza rezerwacja przebiegła bez problemu i już po chwili, trzymał klucz w dłoni.

- Miłego pobytu. – usłyszał za sobą krzyk kobiety, gdy wsiadał do windy.

Po paru minutach stał już przed drzwiami z numerem 126. Przystawił kartę do czytnika i wnętrze pokoju stało dla niego otworem. Wszedł do środka i stanął w miejscu. Biel. Ta myśl przyszła mu najpierw do głowy. Biała narzuta na łóżko, białe ściany. Przynajmniej biurko i fotele były innego koloru. Z westchnieniem porzucił na podłodze bagaże i podszedł do, a jakże, białego telefonu. Wykręcił numer Nicka i nie zdziwił się zbytnio, gdy przyjaciel nie odebrał. Odłożył słuchawkę i zaczął się zastanawiać, co dalej robić. Kąpiel, pomyślał, patrząc na swoje pomięte ubrania i nie zastanawiając się długo, zniknął w łazience.

Stojąc pod dość pokaźną kamienicą, po raz kolejny zerknął do notesu. P krótkiej, dla niego wiecznej, ze względu na styl jazdy taksówkarza, podróży znalazł się pod mieszkaniem Nickolasa. Miał nadzieję, że przyjaciel nie przeprowadzał się ostatnio, bo w innym wypadku nie wiedziałby gdzie go szukać. Schował zeszycik powrotem do kieszeni i wszedł do kamienicy. Bez przeszkód wbiegł na trzecie piętro i stanął przed interesującymi go drzwiami. Nie znalazłszy dzwonka, zapukał i czekał na jakąś reakcję. Odpowiedziała mu cisza. Chris nie należał jednak do ludzi, którzy łatwo odpuszczają, chwycił za klamkę i pociągnął. Mieszkanie było otwarte. Zaczął stawiać niepewnie pierwsze kroki i już po chwili usłyszał hałas dobywający się z pomieszczenia po lewej. Przechodząc przez salon, zauważył, że zawartość szuflad walała się po podłodze, a szklane rzeczy były rozbite. Zmarszczył brwi i zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie nakrył włamywacza na gorącym uczynku. Złapał leżącą ceramiczną figurkę i z tą „bronią”, wparował do, jak się okazało, sypialni. Stanął jednak w progu, nie wiedząc, co robić dalej. Na środku pokoju faktycznie stała nieznana mu osoba, lecz była to młoda kobieta, która z żadnej strony nie wyglądała mu na przestępcę. Od razu rzuciły mu się w oczy długie, falujące brązowe włosy i oczy w kolorze karmelu. Stał tam, jawnie się na nią gapiąc, gdy ona rzucała mu gniewne spojrzenie.

- Kim pan jest i jakim prawem tutaj pan wszedł? – dopiero po jej ostrych pytaniach, odzyskał głos.

- A pani? – zapytał zaczepnie.

- Ja mam klucz. – padła natychmiastowa odpowiedź. – I zaraz zadzwonię po policję.

Vailand zamrugał oczami i kolejny raz omiótł dziewczynę wzrokiem. Nie była w typie Scotta, który wolał rudowłose diablice, tak jak on wolał blondynki.

- Mógłby pan odłożyć tę figurkę, to ważny okaz i do tego drogi. – warknęła brunetka, podchodząc do niego i wyrywając mu „broń”. – Poza tym, nie odpowiedział pan na moje pytania.

Christopher przejechał palcami po włosach i westchnął.

- Zawsze jest pani taka nieuprzejma? – zaczął, ale widząc jej minę, zrezygnował z drażnienia dziewczyny – Nazywam się Christopher Vailand i jestem przyjacielem Nickolasa…

- Nicka? – przerwała mu nieznajoma i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

- Tak. Dzwonił do mnie dwa dni temu i prosił o pomoc, ale od tego czasu nie mogę się z nim skontaktować, dlatego przyleciałem. Czy coś się stało? Słabo pani? – zapytał zaniepokojony, widząc jak brunetka osuwa się na łóżko.

Ta jednak pokręciła głową i ukryła twarz w dłoniach. Gdy znów na niego spojrzała, na jej policzkach można było zobaczyć ślady łez.

- Mój brat zniknął… - powiedziała łamiącym się głosem i po raz pierwszy cicho zaszlochała.

* * *

Trzeci rozdział…nie jestem z niego zadowolona. Trochę nudny i monotonny. Ale tak musi być, bo muszę jakoś nawiązać do dalszej części opowiadania. Mogę obiecać, że następny będzie już lepszy i więcej się będzie działo.

Następny rozdział prawdopodobnie pojawi się w środku przyszłego tygodnia.

Pozdrawiam.