Rozdział Drugi

Wchodząc do mieszkania, miał tylko jedno pragnienie, rzucić się na łóżko i zasnąć. Po ośmiu godzinach użerania się ze studentami, był wyczerpany. Ten dzień już spisał na straty i wiedział, że lepszy nie będzie. Nie dość, że rano miał tak nieprzyjemną przygodę, to jeszcze później wbiegł spóźniony na uczelnię w chwili, gdy Stanford z niej wychodził. Jak każdy może przewidzieć, to spotkanie nie należało do przyjemnych.

Zmęczony i śpiący wszedł do salonu i z głośnym westchnięciem zapadł się w fotelu. To było jego ulubione pomieszczenie w domu. Wielkie okna dawały dużo światła i wychodziły na Tamizę, tak, że w dowolnej chwili mógł podziwiać rzekę. Kolor ścian wybrał sam. Jasny beż, choć ekspedientka w sklepie namolnie namawiała go na zieleń. Dziękował Bogu, że nie dał się namówić. Podłogę zakrywał brązowy dywan, a w rogu stała szafka z książkami i barek. W centrum znajdował się szklany stolik, a obok sofa i dwa fotele. Wszystko kolorystycznie dobrane, tworzyło idealną całość. Ale o tym czyja to była zasługa, nie chciał myśleć.

Chcąc odpędzić nieprzyjemne myśli, wstał, podszedł do komódki i nalał do szklanki złocisty płyn. Jednym łykiem wypił całą whisky, a z drugim drinkiem w ręce, ruszył do sypialni. Po drodze ściągnął krawat oraz buty i nie przejmując się bałaganem wkroczył do pokoju. Nadal niepościelone łóżko, przyzywało swojego właściciela, lecz Chrisa zaciekawiła migająca lampka na telefonie. Mężczyzna od razu podszedł do aparatu i wcisnął guzik.

Podnosił szklankę do ust, ale zamarł w połowie ruchu, słysząc początek wypowiedzi.

- Z tej strony Nickolas Scott…Chris musisz mi pomóc, wpadłem w poważne tarapaty, a wiesz stary, że ja nigdy nie dramatyzuję. Jestem w posiadaniu czegoś, co jest… - tutaj zapadła cisza – Posłuchaj, nie mogę ci nic zdradzić przez telefon, musisz przylecieć do Kairu. Wiem, że o dużo proszę, ale…

Nagle wiadomość się skończyła, a sygnał jej zakończenia wyrwał go z transu. Jednym skokiem Christopher znalazł się przy telefonie i ponownie odtworzył nagranie, lecz ono kończyło się w tym samym momencie. Nie myśląc długo, wykręcił numer i czekał, aż ktoś odbierze, na koniec odezwała się jednak jedynie automatyczna sekretarka. Vailand odłożył słuchawkę i usiadł na łóżku. Kostki lodu zgruchotały w szklance, a mężczyzna popatrzył na nie, jakby one miały mu odpowiedzieć na dręczące go pytania. Znał Nicka jeszcze ze studiów, znał go na tyle dobrze, że wiedział, że Scott nigdy nie prosiłby o pomoc w błahej sprawie. Ale jego pomysł by on, Chris, udał się do Egiptu był bezsensowny i niemożliwy do wykonania. Pokręcił głową i zaśmiał się cicho. Po chwili jednak odłożył drinka na szafkę i wyciągnął komórkę. Z zaciętą miną, zaczął realizować swój plan.

Zaczynało świtać, gdy Alex przekręciła klucz do swojego mieszkania na poddaszu. Ze starannością otwierała drzwi, które miały tendencję do skrzypienia, a dziewczyna nie chciała robić hałasu. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła było obudzenie Doni, która by pewnie nie dała jej spokoju i zarzuciła dziesiątkiem pytań. Donna Palmor, była zarazem współlokatorką, jak i najlepszą przyjaciółką Scott. Brunetka kochała tą rudowłosą dziewczynę jak siostrę, ale czasami strasznie irytowała ją ciekawość i opiekuńczość koleżanki. Jak najciszej przeszła przez korytarz i otworzyła drzwi sypialni. W tej samej chwili w progu swojego pokoju, stanęła zielonooka dziewczyna. Alex widząc przyjaciółkę zamarła, po czym westchnęła cicho, widząc minę Doni.

- Zrobisz kawę? – zapytała rudzielca – Ja się tylko przebiorę i przyjdę do kuchni.

- Pospiesz się. – rzuciła Palmor i pomaszerowała przez korytarz.

 Z uczuciem przegranej Scott w końcu zamknęła drzwi za sobą. Położyła torbę na podłodze, a obok porzuciła klapki, które miała na nogach. Następnie wyciągnęła telefon z kieszeni i wystukała numer brata. Po raz kolejny odezwała się jedynie poczta głosowa. Ze zmarszczonymi brwiami patrzyła na komórkę w dłoni i zachodziła w głowę, co się stało. Zaczynała się martwić o Nicka. Może i jej brat był nieodpowiedzialny, ale jedno trzeba mu było przyznać, gdy na czymś mu zależało, nie odpuszczał. A teraz nagle wyłączył telefon, choć wiedział, że Alex będzie do niego dzwonić w sprawie naszyjnika. To w ogóle nie pasowało do Nickolasa. Z coraz większym niepokojem zrzuciła z siebie, pomięte ciuchy i przebrała się w swoją ulubioną pidżamę w słonie. Scott miała wiele dziwactw, ale największe z nich to było jej uwielbienie dla słoni. Te wielkie zwierzęta darzyła prawdziwą miłością, co wiele razy było komentowane złośliwymi uwagami Doni. Ta myśl o przyjaciółce, przypomniała brunetce, że czeka ona w kuchni. Z niechęcią oddaliła się od miękkiego posłania i wyszła z sypialni.

Donna siedziała na blacie stołu, już z kubkiem parującej cieczy w ręce. Alexandra czując piękny zapach, praktycznie rzuciła się do dzbanka.

- Więc? Mów jak na spowiedzi, gdzie byłaś? – odezwała się Palmor parę łyków kawy później.

Scott wzruszyła ramionami, ale widząc wzrok koleżanki, odpowiedziała.

- W Muzeum, musiałam coś sprawdzić.

Zapadła cisza, co bardzo zdziwiło brunetkę. Popatrzyła na Donnę i zobaczyła jej niepewne spojrzenie.

- Co? - spytała Alex.

Rudowłosa przez chwilę się jeszcze wahała, ale w końcu odłożyła swój kubek i spojrzała jej w oczy.

- Dzwonił Marcus.

Ręka Scott niebezpiecznie zadrżała i musiała podtrzymać naczynie drugą dłonią. W ustach jej nagle zaschło, a serce przyspieszyło swoje bicie. Nie chciała teraz o nim myśleć. Nie, gdy martwiła się o brata, gdy jej myśli były zajęte naszyjnikiem. Miała tyle ważnych rzeczy do zrobienia, tak dogłębnie wszystko planowała. I on znów musiał się pojawić.

- Al., powiedz coś. – szturchnęła ją palcem Doni i gdyby nie to, że Alex była oparta o szafkę, na pewno by upadła.

- Czego chciał? – zapytała, a jej głos nawet dla niej zabrzmiał obco.

Ruda wzruszyła ramionami.

- Nie powiedział. Gdy się dowiedział, że ciebie nie ma, po prostu się rozłączył.

Alexandra kiwnęła głową i wzięła łyk kawy. Skrzywiła się nieznacznie, była już zimna. Odłożyła kubek do zlewu i ruszyła się z zamiarem wyjścia, gdy zatrzymała ją wypowiedź przyjaciółki.

- O nie, nie wyjdziesz, póki mi nie powiesz, nad czym pracowałaś.

- Doni… - zaczęła błagalnie brunetka.

- Mów, albo nie dam ci notatek z zajęć.

Tego argumentu nie mogła zignorować. Usiadła obok Palmor i opowiedziała o wizycie Nicka i przedmiocie, który jej przyniósł.

- …a teraz wybacz, ale muszę do niego zadzwonić. Może w końcu odbierze. – odparła, uciekając czym prędzej z kuchni.

Już po drodze wybrała numer brata i przystawiła telefon do ucha.

- Odbierz. – szepnęła do siebie.

Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się obojętny głos.

- Abonent czasowo niedostępny…

- Will, musisz mi pomóc! – krzyczał do komórki, co jakiś czas wrzucając do walizki kolejne ubranie.

- Vailand, nie mogę…

- Gówno mnie to obchodzi. Innym możesz wciskać kit, ale nie mi, jesteśmy przyjaciółmi.

Po drugiej stronie zapanowała cisza. Zaniepokojony Chris, stanął w miejscu. Odetchnął dopiero, gdy usłyszał głos kolegi.

- Na kiedy masz zamówiony bilet?

- Jutro na dziesiątą.

- Przyjdź o ósmej do ambasady, wiza będzie gotowa. – westchnął Will – Ale pamiętaj, to ostatni raz.

-  Dzięki, jestem twoim dłużnikiem. – rzucił Chris i przerwał połączenie.

Spakował ostatnią rzecz, po czym zamknął walizkę. Nagle poczuł, że brakuje mu sił. Usiadł na łóżku i chyba po raz setny włączył wiadomość nagraną przez Scotta. Coś mu tutaj nie pasowało, a raczej jedna sprawa. Co takiego posiadł Nickolas, że teraz ma kłopoty?

* * *

Wiem, rozdział pojawił się wcześnie, ale piszę i publikuję, póki mogę. Już w tym tygodniu idę do pracy i mój czas będzie ograniczony.

A teraz zapraszam do komentowania.