Rozdział Czwarty

Naprawdę nie wiedziała, jakim sposobem, znalazła się w kawiarni z obcym facetem. Wiedziała jednak, że jej ostatnia doba była koszmarem. Na samą myśl łzy automatycznie pojawiały się w oczach. Była tak zaabsorbowana naszyjnikiem, że nie zauważyła, że Nick dziwnie się zachowuje. Nie mogła sobie tego wybaczyć. Za bardzo wciągnęły ją badania, a później to nagłe pojawienie się Marcusa. No właśnie, nagle wyjaśniło się, dlaczego dzwonił. Chciał osobiście i na spokojnie powiedzieć jej o zaginięciu Nickolasa. Był przecież szefem miejscowej policji, musiał o wszystkim wiedzieć pierwszy. Chciał poinformować ją po „starej znajomości”. Ale to, co działo się po tym, gdy dowiedziała się prawdy, przeszło jej najśmielsze oczekiwania. To był horror na jawie. Dopiero dzisiaj pozwolili jej wejść do mieszkania brata i znalazła tam istne pobojowisko. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. A później to wtargnięcie tego mężczyzny. Myśląc o nim, przeniosła na niego spojrzenie. Był w wieku Nicka, szatyn z pół długimi włosami i oczami czarnymi jak sama noc. Typowy przystojniak, wciśnięty w obcisłe jeansy. Nie żeby specjalnie sprawdzała, tak jakoś oczy same powędrowały w stronę jego tyłka. Jęknęła w duchu, ganiąc się za tak absurdalne myśli w zaistniałej sytuacji.

- Więc jesteś siostrą Nicka? – słysząc jego niski głos, spojrzała na niego otwarcie – Kiedy rozmawiałaś z nim ostatnio?

- Przeszło dwa dni temu. – odpowiedziała, dźgając widelczykiem w ciasto, które zamówił Chris – Przyszedł do mnie, aby porozmawiać.

Popatrzyła mu w oczy i zobaczyła błysk zrozumienia. Wiedział, że nie mówiła mu całej prawdy. Przystojny i inteligentny, psia kość, pomyślała zirytowana.

-O czym?

- Po co chcesz wiedzieć? – zapytała zaczepnie, mierząc w niego sztućcem.

Vailand położył dłonie na stoliku i przysunął się w jej stronę. Alex instynktownie odchyliła się do tyłu.

- Posłuchaj Alexandro…

- Alex. – przerwała mu i natychmiast ugryzła się w język.

- Alex – poprawił się z uśmiechem – Nickolas dzwonił do mnie mocno zdenerwowany i mówił, że ma coś, co wpędziło go w kłopoty.

Serce podeszło Scott do gardła po tych słowach. Było bardziej niż pewne, że ona była teraz w posiadaniu tej rzeczy. Widząc zmarszczone brwi Christophera, pokręciła głową i zaczęła się zbierać.

- Nie tutaj. – szepnęła w jego stronę.

Szatyn zrozumiał od razu, o co jej chodzi. Wyciągnął portfel i rzucił na stolik plik banknotów. Brunetka spojrzała na niego w wyczekiwaniu.

- Co? – zapytał, wytrącony z równowagi.

- Nie dodałeś bakszyszu.

- Czego?

- Bakszyszu, inaczej napiwku. – odpowiedziała wolno, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku.

Chris przewrócił oczami i wyszedł na zewnątrz.

- Nie zdziw się, gdy następnym razem tutaj przyjdziesz i naplują ci do kawy. – rzuciła Al, doganiając Vailanda – W ich oczach właśnie wyszedłeś na egoistę i sknerę.

- Jakoś będę musiał z tym żyć. – burknął i zaczął łapać taksówkę.

- Czemu akurat tutaj? – spytał Christopher, patrząc na budynek Muzeum Egipskiego.

Przeniósł wzrok na Scott i uniósł brwi do góry. Przez całą podróż dziewczyna nie odezwała się nawet słowem. Rozumiał jej trudną sytuację, on sam był w szoku, gdy dowiedział się o zaginięciu Nicka, a to był przecież jej brat. Widział smutek na jej twarzy, ale podziwiał zarazem jej zdeterminowanie, że mimo cierpienia, zaczęła działać. Domyślił się, że po to szperała w mieszkaniu Nickolasa. Ale teraz nagle przyciągnęła go do Muzeum, tylko, po co? Powinni szukać tej tajemniczej rzeczy, a nie zwiedzać zabytki. Otrząsnąwszy się z własnych myśli, odkrył, że Alexandra jest już przy drzwiach. Zirytowany ruszył za nią. Zauważył, że brunetka rozgląda się dookoła, jakby nie chciała zostać odkryta i ku jego zdziwieniu skierowała się w stronę, gdzie może przebywać jedynie personel. Stanęła przed białymi drzwiami i pociągnęła za klamkę.

- Odbiło ci?! – warknął cicho – Chcesz się włamać?

Al posłała mu rozgniewane spojrzenie i zaczęła zaciekle wystukiwać liczby na klawiaturze z kodem. Chris założył ręce na piersi i z ironicznym uśmieszkiem patrzył na jej poczynania. Już miał wykpić jej starania, gdy usłyszał ciche kliknięcie, a drzwi się otworzyły. Z otwartymi ustami patrzył jak dziewczyna wchodzi do pomieszczenia.

- Jak to zrobiłaś? – zapytał, idąc za nią.

- Niekiedy tutaj bywam. – odpowiedziała i machnęła lekceważąco ręka. – Mój ojciec jest tu kustoszem i pozwala mi oglądać okazy przed wystawieniem.

Vailand kiwnął mechanicznie głową, choć na myśl przychodziło mu mnóstwo pytań. Z każdą chwilą, to młoda kobieta wydawała mu się coraz bardziej interesująca. Przeszli przez kolejne zabezpieczone drzwi, a następnie po schodach dostali się do, jak mu się wydawało, podziemia.

- Wyjaśnisz mi w końcu, po co tutaj jesteśmy?

Alex przeszła przez pokój i podeszła do rozpadającej się szafki.

- W kawiarni mówiłeś o jakimś przedmiocie, który może mieć związek ze zniknięciem Nicka. – mówiła, jednocześnie próbując przesunąć mebel – Chyba wiem, o co chodziło mojemu bratu.

Nareszcie szafka ruszyła, a Chris ujrzał mały, żelazny sejf. Po raz kolejny brunetka wpisała kod i znów miała rację. Zaczynał się zastanawiać, czy ona kiedykolwiek się myliła.  Wyciągnęła ze środka czarne pudełeczko i pokazała mężczyźnie.

- Przyniósł mi to, gdy widziałam go ostatni raz. Miałam to zbadać i potwierdzić autentyczność.

Christopher wyciągnął dłoń, a Al niechętnie podała mu pakunek. Rozwarł wieko pudełka i zobaczył piękny, stary naszyjnik. Podniósł rękę, by go wziąć, ale Scott zatrzasnęła mu pudełeczko, praktycznie przytrzaskując mu palce. Zmarszczył brwi i rzucił jej zimne spojrzenie.

- Nie dotykaj go. – burknęła, zabierając okaz – To bardzo ważny przedmiot i do tego wartościowy. Ma również wartość sentymentalną.

Już miał się spytać, czy dla niej, ale ugryzł się w język, widząc minę brunetki.

- I według ciebie, to przez ten naszyjnik, Nick tak po prostu wyparował? – zapytał sceptycznym tonem – Może i jest drogi, ale po co ktoś chce akurat tego? – wskazał biżuterię.

Dziewczyna zmarszczyła brwi i pokręciła głową.

- Nie wiem. – przerwała – Ale można się tego dowiedzieć.

Popatrzył na Alexandrę, a jej wyraz twarzy powiedział mu wszystko. Skłamałby, mówiąc, że mu się to spodobało. Omiótł wzrokiem jej sylwetkę, a ona od razu zrobiła naburmuszona minę i wojowniczo spojrzała mu w oczy. Musiał przyznać, miała charakterek. Pewnie jeszcze dłużej trwaliby w tej nabuzowanej ciszy, gdyby telefon Alex nie zaczął dzwonić. Odebrała nie spuszczając wzroku z Vailanda.

- Halo?

Po drugiej stronie, ktoś zaczął mówić, a Christopher mógł zaobserwować zmieniające się rysy Scott. Coś ją zmartwiło.

- Cholera. – wyrzuciła z siebie po skończonej rozmowie.

Szatyn spojrzał na nią z pytaniem w oczach.

- Muszę jechać do mieszkania, może…

- Pojadę z tobą. – wyrwało mu się natychmiast i sam się zdziwił własnymi słowami. – I tak musimy obgadać pewne sprawy. – dodał by usprawiedliwić swoje natręctwo.

Al jednak nie skomentowała jego dziwnego zachowania i kiwnąwszy na niego ręką, zaczęła wyprowadzać ich z Muzeum. Idąc za nią bezwiednie spojrzał na jej poruszające się biodra. Nagle zrobiło mu się bardzo gorąco. Rozpiął górny guzik swojej koszuli i przez resztę drogi, powtarzał dwa słowa w myślach, jak mantrę: wolę blondynki, wolę blondynki…

* * *

Podoba mi się. Naprawdę jestem z niego dumna. Nie wiem jak tam błędy, ale myślę, że jest na pewno lepszy pod względem treści niż poprzedni.

Mam teraz urwanie głowy i to chyba cud, że udało mi się coś naskrobać.

Zapraszam do podzielenia się ze mną opinią…