Rozdział Pierwszy

Rozwarł powieki i od razu odnalazł wzrokiem tarcze budzika. Jaskrawe cyfry wskazywały na to, że właśnie minęła ósma. Jęknął cicho i próbował obrócić się na bok, lecz uniemożliwił mu to ciężar na brzuchu. Powędrował tam spojrzeniem i odkrył, że tuż obok niego leży naga blondynka. Zmarszczył brwi, próbując przypomnieć sobie, jak też się ona znalazła w jego łóżku. Wzrokiem powiódł po jej odkrytym ciele, ale nadal wczorajsza noc pozostawała dla niego zagadką. Jednym szybkim ruchem uwolnił się od uścisku dziewczyny i usiadł na posłaniu. Przejechał dłonią po twarzy i włosach, a następnie spróbował wstać. Od razu odkrył, że to głupi pomysł. Świat zawirował, a w głowie odezwały się dzwony. Wziął głęboki wdech i ponowił próbę. Tym razem z pomocą szafki udało mu się stanąć w miarę prosto i podtrzymując się ściany wyszedł z pokoju. Gdy dotarł do kuchni z ulgą opadł na krzesło. Oślepiające promienie słońca, wpadające przez okno, drażniły jego oczy. Przymknął powieki i czekał, aż wrócą mu siły. Po raz kolejny zastanowił się, co robił wcześniejszego wieczora. Wiedział, że po pracy spotkał Willa i oboje wylądowali w barze na drinku. Pamiętał kolejki stawiane przez przyjaciela, ale to, że były tam jakieś dziewczyny, już nie. Zrezygnowany nieudolnym przeszukiwaniem pamięci, podniósł się na nogi, tym razem utrzymując równowagę i podszedł do ekspresu. Po chwili w pomieszczeniu unosił się smakowity aromat kawy. Nalewał właśnie ją do filiżanki, gdy w progu stanęła, owinięta prześcieradłem, nieznajoma blondynka.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? – zamruczała, idąc w jego stronę.

Przystanęła przed nim, wyjęła z rąk naczynie i położyła go na blacie. Następnie zarzuciła mu ręce na szyję i przysunęła się jeszcze bliżej. Zniecierpliwiony mężczyzna złapał ją za nadgarstki, po czym lekko odepchnął dziewczynę od siebie.

- Christopher! – krzyknęła oburzona blondynka.

On zdawał się nie zwracać uwagi na wyrzut w jej głosie. Ponownie chwycił filiżankę i rzucając jej krótkie spojrzenie, wskazał głową w kierunku sypialni.

- Ubierz się, weź swoje rzeczy i wyjdź. Mam nadzieje, że wiesz gdzie są drzwi.

Dopił szybko kawę i mijając zdziwioną kobietę, ruszył do łazienki. Potrzebował prysznica i to szybko. O dziesiątej miał być na uczelni, a nie mógł się spóźnić po raz kolejny. Stanford już mu to dogłębnie wyjaśnił. Myśląc o tym staruchu jeszcze bardziej rozbolała go głowa.

Pierwsze prysznic, a dopiero później praca, pomyślał, zamykając drzwi za sobą. Na szarą rzeczywistość kiedyś znajdzie czas,

Podziemie kojarzy się większości ludzi z mrokiem, upiorami czmychającymi w cieniu i horrorami najniższej klasy. Dla niej była to utopia, w której mogła być sobą i odkrywać coraz to nowsze rzeczy. Tym razem będąc w podziemiach Muzeum Egipskiego, siedziała przy prostokątnym stole i z fascynacją, malującą się na jej twarzy, oglądała tkaninę, która została przysłana na jutrzejsza wystawę. Nie interesował jej tyle sam materiał, co wzory na niej, które układały się w tajemnicza całość. A Alexandra Scott była wszystkim znana, ze swojego uporu i ciekawości. Dlatego starała się rozgryźć tę zagadkę od paru godzin. Musiała przez to opuścić wykłady, ale póki jej ojciec o tym nie wiedział, nie było problemu. 

Przerysowywała właśnie linie na kartkę, gdy drzwi gwałtownie się otworzyły. Do pomieszczenia wmaszerował mężczyzna, wyglądający na dwudziestokilkulatka. Zobaczywszy Alex od razu skierował się w jej stronę. Dziewczyna pochłonięta zajęciem, nie zauważyła, że oprócz niej w podziemiu pojawił się jeszcze ktoś. Chłopak uśmiechnął się kącikiem ust i stanął za Scott. Następnie bez ostrzeżenia z całej siły zamknął stojąca obok szafkę. Dziewczyna podskoczyła w górę i ze strachem obejrzała się za siebie, ale widząc mężczyznę od razu na jej twarzy odmalował się gniew.

- Nick, ty psychopato! – dźgnęła go w pierś palcem – O mało na zawał nie zeszłam.

Chłopak zaśmiał się cicho i pocałował ją w policzek.

- Wiedziałem, że cię tutaj spotkam, siostrzyczko. Ojciec wie, że olałaś zajęcia?

Brunetka zrobiła naburmuszona minę i założyła ramiona na piersi.

- A co, jeśli nie? Polecisz na skargę? – spytała zaczepnie.

Nickolas zrobił zamyśloną minę, po czym wyjął podłużne pudełeczko z kieszeni.

- Może innym razem. Dziś mam do ciebie sprawę. – powiedział nagle poważniejąc i podając siostrze trzymaną rzecz.

Alex spojrzała na Nicka, ale widząc jego pokerową twarz, wzięła pudełko bez słowa. Lekko je rozwarła i w tym samym momencie wszystkie pytania wyleciały jej z głowy. Otworzyła pudełeczko do końca i z wrażenia omal je nie upuściła.

- Uważaj. – skarcił ją brat – To jest…

- Dobrze wiem, co to jest. – przerwała mu rozdrażniona dziewczyna – Ale skąd ty to masz?

Mężczyzna zaczerwienił się pod uważnym spojrzeniem Alexandry. Nie musiał już nic mówić, ona już dobrze wiedziała, że jej brat po raz kolejny grał w karty na pieniądze. Jednak w tamtym momencie ją to nic nie obchodziło, bo w swoich dłoniach trzymała skarb z własnych marzeń.

Nick wyczuł, że siostra tym razem odpuści mu awanturę o hazard. Zrobił krok w jej stronę i spojrzał na nią z pytaniem w oczach.

- I co o tym myślisz?

Alex uraczyła go przelotnym i zamglonym spojrzeniem, po czym ponownie utkwiła wzrok w biżuterii. W pudełku leżał naszyjnik. Wykonany z brązu i złota, wysadzany kamieniami. I choć Scott nie była znawczynią, wiedziała, że są cenne. Poza tym tak wiele razy o nim czytała, że znała go na pamięć, bez patrzenia. A teraz trzymała go w rękach. Z czcią położyła go na stoliku i z niechęcią oderwała od niego oczy, by przenieść je na brata.

- Nie wiem. – przyznała szczerze – Nie mogę tak łatwo stwierdzić, czy to autentyk. – przerwała i wzięła głęboki oddech – Nickolas, ja… - znów zamilkła i bezwiednie powędrowała wzrokiem ku stolikowi – Jeśli to naprawdę jest ten naszyjnik…Nick, to prawdziwy skarb!

Chłopak uśmiechnął się szeroko do siostry i kiwnął głową. Wiedział o czym Alex pomyślała. Brunetka od dziecka miała wielki sentyment do pewnej historii, którą naukowcy uważali za stek bzdur. Ale jeśli ten przedmiot okaże się autentyczny, wszystkie dotychczasowe teorie będą nic nie warte.

- Zostaw go tutaj. – ciszę przerwała dziewczyna – Zobacze co uda mi się odkryć.

- Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. – kiwnął głową Nickolas i zaczął się zbierac do wyjścia. – Zadzwoń, jak się czegoś dowiesz.

- Znów karty? – usłyszał pytanie siostry, gdy był już przy drzwiach.

Nick uśmiechnął się do niej przepraszająco, na co Alex przewróciła oczami. Jej brat nigdy się nie zmieni, mimo jej częstych modlitw.

- O mnie się nie martw siostrzyczko. - powiedział wychodząc,

Brunetka westchnęła i ponownie skupiła się na znalezisku. Czekał na nią długi dzień i jeszcze dłuższa noc.

Jego dobry humor prysł w chwili, gdy wyszedł z Muzeum na ulicę. Rozejrzał się z roztargnieniem dookoła i ruszył w kierunku mieszkania. Co jakiś czas zerkał za siebie, by stwierdzić, że nikt za nim nie idzie. Mimo, to, co parę kroków przyspieszał, tak, że dochodząc do swojej ulicy praktycznie biegł. Wchodząc do kamienicy po raz kolejny oglądnął się na boki. Do góry wbiegał, co dwa stopnie i odetchnął dopiero wtedy, gdy zamknął za sobą drzwi mieszkania i przekręcił w nich klucz. Zamaszystym krokiem powędrował do sypialni i od razu chwycił telefon. Wystukał ciąg cyfr, który znał na pamięć, modląc się w duchu, by przyjaciel nie zmienił numeru. Sapnął, gdy usłyszał sygnał, jednak klnąc w duchu, gdy nikt nie odbierał. Usłyszawszy pocztę głosową, przeklinał wszystko, na czym świat stał. Opamiętał się jednak i najbardziej spokojnym głosem, na jaki było go stać, zaczął zostawiać wiadomość.

- Z tej strony Nickolas Scott…Chris, musisz mi pomóc…

***

I tutaj prezentuję wam pierwszy rozdział mojego opowiadania. Mam nadzieję, że nie jest, aż tak beznadziejny.
Na koniec sugeruję również, byście przeczytali historię Isminy i Aminepa, którą znajdziecie w podstronie. To opowiadanie będzie z nią związane.
Tak więc miłego czytania.